pięknoduch
Wielki słownik ortograficzny PWN*
piękno•duch -cha; -chy, -chów
Słownik języka polskiego PWN*
pięknoduch «ktoś oderwany od rzeczywistości, przypisujący zbyt dużą wartość wzruszeniom estetycznym»
• pięknoduchowski • pięknoduchostwo
• pięknoduchowski • pięknoduchostwo