pokuta

Wielki słownik ortograficzny PWN*

pokuta -ucie, -utę
Pokucie -cia; przym.: pokucki
pokuć -kuję, -kują

Słownik języka polskiego PWN*

pokuta
1. «w wielu religiach: kara za grzechy, połączona z żalem i skruchą»
2. «w Kościele katolickim: jeden z siedmiu sakramentów, w którym grzesznik wyznaje grzechy, a kapłan odpuszcza je i wyznacza za nie karę»
3. «kara za jakieś przewinienia, wykroczenia; też: odbywanie tej kary»

• pokutny
pokuć «przybić podkowy pod kopyta kilku lub wielu koniom»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego