przewodniczy
Wielki słownik ortograficzny PWN*
przewod•niczy (od: przewodnik – osoba) a. przewodnicki
przewod•nicząca -cej, -cą; -ce, -cych
przewod•niczący -cego, -cym; -cy, -cych
Słownik języka polskiego PWN*
przewodnik
• przewodniczy, przewodnicki, przewodnikowy • przewodniczka
1. «osoba, która idąc przodem, wskazuje komuś drogę»
2. «osoba, która zawodowo oprowadza turystów po jakimś terenie»
3. «osoba stojąca na czele jakiejś grupy, wpływająca na kogoś»
4. «książka podająca wiadomości z historii, geografii danego regionu»
5. «książka zawierająca praktyczne wiadomości z jakiejś dziedziny»
6. «ciało, substancja zdolne do przewodzenia ciepła lub prądu elektrycznego; też: ciało dobrze przewodzące prąd elektryczny w warunkach normalnych»
7. «osobnik z grupy tego samego gatunku ptaków lub zwierząt idący, lecący na czele stada, klucza»
• przewodniczy, przewodnicki, przewodnikowy • przewodniczka
przewodniczący
• przewodnicząca
1. «osoba, która przewodniczy obradom»
2. «zwierzchnik jakiegoś zespołu»
• przewodnicząca
przewodniczyć
1. «kierować przebiegiem zebrania, dyskusją»
2. «pełnić kierowniczą funkcję w jakiejś akcji»
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Synonimy
Zagraj z nami!
