pustelnik
Wielki słownik ortograficzny PWN*
pustel•nik (człowiek) -ika, -ikiem; -icy, -ików
pustel•nik (rak) -ka, -kiem; -ki, -ków
Słownik języka polskiego PWN*
pustelnik I
• pustelniczy • pustelniczo • pustelnica
1. «człowiek żyjący w odosobnieniu, oddający się modlitwie, pokucie i kontemplacji»
2. «członek zakonu o regule pustelniczej»
3. «człowiek lubiący samotność i stroniący od ludzi»
• pustelniczy • pustelniczo • pustelnica
pustelnik II «skorupiak morski chowający się w puste muszle ślimaków»