rzucić
Słownik języka polskiego PWN*
rzucić — rzucać
1. «wprawić jakiś przedmiot w ruch, powodując jego chwilowy lot w powietrzu»
2. «przewrócić kogoś, uderzyć kimś o coś»
3. «gwałtownie poruszyć, potrząsnąć czymś»
4. «wprawić coś w gwałtowny ruch wznoszący i opadający»
5. «wysłać, skierować dokądś; też: przenieść gdzie indziej»
6. «wydzielając, emitując coś w jakimś kierunku, zmienić natężenie światła»
7. «wykonać jakąś czynność, spowodować jakiś stan»
8. «powiedzieć coś szybko i krótko»
9. «zbudować, skonstruować coś, co łączy dwa przeciwległe punkty»
10. «zdecydować o miejscu czyjegoś życia lub czyjejś pracy»
11. pot. «opuścić kogoś»
12. pot. «odejść skądś, przestać coś robić, zrezygnować z czegoś»
13. pot. «zaopatrzyć sklep w poszukiwany towar»
14. pot. «spowodować u kogoś gwałtowne ruchy, wstrząsy, drgawki»
rzucić się — rzucać się
1. «gwałtownym ruchem zerwać się i skoczyć w dół»
2. «zerwawszy się z miejsca, skierować się dokądś pośpiesznie»
3. «szybkim ruchem położyć się lub usiąść gdzieś»
4. rzucać się «wykonywać gwałtowne ruchy»
5. «nagle zaatakować kogoś»
6. pot. «wziąć się do czegoś z zapałem»
7. pot. «zareagować na coś w gwałtowny sposób»
8. rzucać się pot. «agresywnie wykłócać się, sprzeczać się z kimś»
9. pot. «wydać rozrzutnie pieniądze»
10. pot. «o chorobach: zaatakować jakąś część ciała»
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Zagraj z nami!
