łącznik

Wielki słownik ortograficzny PWN*

łącz•nik (osoba) -ika, B.= D., -ikiem; -icy, -ików
łącz•nik (element łączący) -ka, B.= M., -kiem; -ki, -ków

Słownik języka polskiego PWN*

łącznik
1. «to, co umożliwia porozumienie między ludźmi»
2. «osoba zapewniająca kontakt między osobami i instytucjami, przekazująca polecenia, informacje itp.»
3. «żołnierz utrzymujący bezpośredni kontakt między poszczególnymi placówkami»
4. «część budynku stanowiąca połączenie innych części tego budynku; też: budynek łączący inne budynki»
5. «krótka, pozioma kreska (-), używana m.in. przy łączeniu wyrazów złożonych lub przy przenoszeniu części wyrazów do następnego wiersza»
6. «część złożonego orzeczenia imiennego, ograniczająca treść orzecznika pod względem czasowym»
7. zob. ligatura w zn. 3.
8. «w piłce nożnej: napastnik zajmujący miejsce między skrzydłowym a środkowym ataku»
9. «element łączący inne elementy maszyny lub przyrządu»

• łącznikowy • łączniczka
łącznik elektroenergetyczny «aparat elektryczny przeznaczony do przewodzenia określonych prądów, do załączania i wyłączania prądu itp.»

Synonimy

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego