ściąć

Wielki słownik ortograficzny PWN*

ściąć ze•tnę, ze•tniesz, ze•tną; ze•tnij•cie; ściął, ścięła, ścięli; ściąwszy; ścięty
ścięcie; ścięć
ścięty; -ęci

Słownik języka polskiego PWN*

ściąćścinać
1. «ostrym narzędziem oddzielić coś od całości»
2. «skrócić włosy»
3. «odpowiednim narzędziem usunąć z przedmiotu jego zewnętrzną warstwę»
4. «spowodować skrzepnięcie, zestalenie się lub zamarznięcie jakichś substancji»
5. «zabić kogoś przez odcięcie głowy»
6. «uderzając mocno w jakąś przeszkodę, przewrócić ją lub uszkodzić»
7. «dać komuś na egzaminie ocenę niedostateczną»
8. «w tenisie, siatkówce: uderzyć piłkę tak, żeby opadła szybko i stromo w dół na pole przeciwnika»
ściąć sięścinać się
1. «o niektórych substancjach: skrzepnąć, zestalić się lub zamarznąć»
2. «posprzeczać się»
3. «dostać na egzaminie ocenę niedostateczną»
ścięcie
1. «stracenie skazańca poprzez odcięcie głowy»
2. «w siatkówce lub tenisie: mocne uderzenie piłki, kierujące ją gwałtownie, ukośnie w dół»
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego