W ortografii polskiej podstawą pisowni łącznej lub rozdzielnej jest kryterium konwencjonalne.

Poza paroma wyjątkami w zapisie połączeń wyrazowych obowiązuje pisownia rozdzielna. Tymi wyjątkami są:

1) zrosty, czyli takie połączenia wyrazów, które, oznaczając jedno pojęcie, scaliły się w naszej świadomości w jeden wyraz, np. psubrat, wiarygodny — zob. 22.;

2) pewne konstrukcje gramatyczne, np.

— łączna pisownia -bym, -byś, -by, -byśmy, -byście z osobowymi formami czasowników — zob. 43.1.;

— łączna pisownia partykuły nie w połączeniu z przymiotnikami, rzeczownikami, imiesłowami przymiotnikowymi — zob. 45.1., 45.2., 45.3.;

— łączna pisownia przymiotników złożonych z członów znaczeniowo nierównorzędnych — zob. 26.;

— łączna pisownia przyimków złożonych z dwu lub więcej przyimków — zob. 30.

Pisownia łączna lub rozdzielna obecnie coraz częściej kojarzy nam się ze stosowaniem spacji (odstępów) w maszynopisach i tekstach powstałych przy użyciu komputera. Na podstawie dotychczasowej praktyki należy przyjąć następujące zasady: