Litera i w spolszczeniach łacińskich nazw własnych ma następujące polskie odpowiedniki:

a) j na początku sylaby, np. Ionia — Jonia, Troia — Troja, Traianus — Trajan;

b) y po c, d, r, s, t, z (wtórnym), np. Cicero — Cycero, Aedituus — Edytuus, Agricola — Agrykola, Sicilia — Sycylia, Titus — Tytus, Asinius — Azyniusz;

c) i między spółgłoską (inną niż c, s, z) a samogłoską, np. Tiberius — Tyberiusz, Ovidius — Owidiusz, Servilius — Serwiliusz, Flavius — Flawiusz, ale: Decjusz, Kasjusz;

d) e w zakończeniach łacińskich nazw miejscowych, np. Falerii — Falerie, Veii — Weje, Pompeii — Pompeje (ale też Pompeja);

e) y w zakończeniach greckich nazw miejscowych, np. Philippi — Filipy, Leontini — Leontyny (nazwy te mogą też zachowywać pisownię oryginalną).