wilk
Wielki słownik ortograficzny PWN*
Słownik języka polskiego PWN*
wilk
• wilczek • wilczysko • wilczyca
1. «ssak drapieżny podobny do psa»
2. zob. owczarek alzacki, niemiecki.
3. «wyprawiona wilcza skóra»
4. «szybko rosnący pęd, wyrastający pionowo z pnia poniżej korony lub z konara starych drzew»
5. «pęd wyrosły z nieuszlachetnionej podkładki»
6. zob. toczeń
• wilczek • wilczysko • wilczyca
wilki «futro z wyprawionych skór wilków»
wilkom «okazały puchar z pokrywą, używany w XVI–XVIII w. do picia piwa podczas uroczystości cechowych»
