teodycea

Słownik języka polskiego PWN*

teodycea
1. «koncepcja mająca na celu uzgodnienie sprzeczności między wiarą w dobroć i wszechmoc bożą a istnieniem zła; też: dzieło przedstawiające taką koncepcję»
2. «dziedzina filozofii chrześcijańskiej, której przedmiotem jest rozumowe uzasadnienie poznawalności, istnienia i przymiotów Boga oraz jego stosunku do świata»
zgłoś uwagę
Zobacz więcej w naszym serwisie o "teodycea"

Autentyczne przykłady użycia w Korpusie

…temat Endlösung jest skazana na klęskę krańcowości. Albo tani sentymentalizm teodycei. Albo ostateczny brak słów.
Co z kolei oznacza bezradność naszą…

 

…ten leżał na skrzyżowaniu wielu różnych problemów filozofii, począwszy od teodycei, a skończywszy na teorii śmierci człowieka. Racjonalizm przeciwstawiał się tu…

 

…cenne i ciekawe wydają mi się rozdziały o mistyce i teodycei. Nie jest to jednak tylko przegląd zagadnień, ale jest to…

 

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego