hipostaza
Wielki słownik ortograficzny PWN*
hipo•staza -zie, -zę
Słownik języka polskiego PWN*
hipostaza
1. filoz. «uprzedmiotowienie»
2. «usamodzielniony atrybut Boga, zbliżony do personifikacji abstrakcyjnych cech bóstwa»
3. «w teologii katolickiej: termin używany na oznaczenie trzech osób boskich jako odrębnych, choć wzajemnie zależnych podmiotów»
4. «nieprzejawianie się cechy uwarunkowanej przez określony gen wskutek tłumiącego działania genu z innej pary»
5. «zatrzymanie lub zwolnienie przepływu krwi w żyłach»
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
