kanclerz
Wielki słownik ortograficzny PWN*
kanc•lerz -rza; -rze, -rzy
Żelaz•ny Kanc•lerz (= Otto von Bismarck) Żelaz•nego Kanc•lerza, o Żelaz•nym Kanc•lerzu a. żelazny kanclerz
Słownik języka polskiego PWN*
kanclerz
• kanclerski • kanclerstwo
1. «szef rządu niektórych państw»
2. «w niektórych instytucjach: tytuł urzędnika kierującego pracą kancelarii lub sprawami administracyjno-organizacyjnymi; też: urzędnik, któremu przysługuje ten tytuł»
3. «w dawnej Polsce: wysoki urzędnik kierujący kancelarią królewską, od XV w. pełniący funkcję ministra spraw wewnętrznych i zagranicznych»
• kanclerski • kanclerstwo
lord (wielki) kanclerz «przewodniczący Izby Lordów i członek rządu pełniący funkcję ministra sprawiedliwości»
Zasady pisowni i interpunkcji
Porady językowe
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
