kultywator
Wielki słownik ortograficzny PWN
kul•tywator -ra, -rze; -ry, -rów
Słownik języka polskiego PWN
kultywator «narzędzie rolnicze służące do spulchniania gleby oraz do niszczenia chwastów»
• kultywatorować
• kultywatorować
Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego
Korpus języka polskiego
Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie
- ... tym kultywatorem?! - mówił poirytowany tata.
- O, panie dziedzicu, ja tego kultywatora nie konsumowałem...
Zdumiony tata milkł oszołomiony i wisząca w powietrzu... - ... na konwencjonalne widzenie oczom pisarze tego rodzaju mogą się wydawać kultywatorami bezinteresownych uciech wyobraźni i języka, czystymi estetami zagubionymi w swoich...
- ... tak:
- Panie Piegat, co pan, do diabła, zrobił z tym kultywatorem?! - mówił poirytowany tata.
- O, panie dziedzicu, ja tego kultywatora nie...
Encyklopedia PWN
kultywator
narzędzie roln., konne lub ciągnikowe (zawieszane lub przyczepiane) służące do spulchniania i kruszenia zaoranej i zleżałej gleby, spulchniania ścierniska w celu zasiania poplonów, niszczenia darni na polu (co ułatwia orkę), mieszania nawozów mineralnych z glebą i in. prac doprawiających;
[ang. < średniow. łacina cultivo ‘uprawiam’],
