puścić
Wielki słownik ortograficzny PWN*
puścić puszczę, puszczą; puść•cie
Słownik języka polskiego PWN*
puścić — puszczać
1. «przestać trzymać coś ręką»
2. «sprawić, że coś leci, płynie, porusza się»
3. «pozwolić komuś odejść, wyjść»
4. «pozwolić komuś, czemuś wejść gdzieś»
5. «wypuścić z siebie»
6. «o roślinach: wydać nowe pędy, liście, korzenie»
7. «sprawić, że coś krąży wśród ludzi»
8. «uruchomić jakieś urządzenie»
9. «nadać w telewizji lub w radiu»
10. «przeprowadzić, wybudować coś gdzieś»
11. «połączyć miasto, osiedle, wieś z siecią komunikacyjną, kierując tam jakiś środek lokomocji»
12. «ustąpić pod naciskiem i np. otworzyć się, pęknąć»
13. «stracić intensywność barwy»
14. «o plamach, zabrudzeniach: dać się usunąć»
15. pot. «szybko, lekkomyślnie wydać pieniądze»
16. pot. «opublikować na łamach prasy»
17. daw. «zrzec się czegoś na zasadzie zapisu, zastawu, dzierżawy»
puścić się — puszczać się
1. «przestać trzymać się czegoś»
2. «zacząć szybko iść, biec, jechać w jakimś kierunku»
3. «wyruszyć dokądś»
4. «zacząć płynąć»
5. pogard. «o kobiecie: odbyć stosunek z przypadkowo poznanym mężczyzną»
Porady językowe
Ciekawostki
Korpus Języka Polskiego PWN
Zagraj z nami!
