pognać

Słownik języka polskiego PWN*

pognać, pogonićpoganiać
1. pognać, pogonić «pójść, pobiec lub pojechać dokądś bardzo szybko»
2. pognać, pogonić «pobiec za kimś lub za czymś, usiłując go dopędzić»
3. pot. «ponaglając kogoś lub coś, zmusić do pójścia w jakieś miejsce lub w jakimś kierunku»
4. pot. «zmusić kogoś lub coś do szybkiego działania, do szybszego chodu»
5. pot. «zmusić kogoś do jakiejś pracy»
6. pognać, pogonić pot. «zmusić kogoś do ucieczki»
7. pognać «o uczuciu, sytuacji itp.: stać się przyczyną czyjegoś wyjazdu lub powrotu»
8. pognać, pogonić «o wietrze: spowodować szybkie przemieszczenie się, przesunięcie czegoś»
9. pognać «o myślach: zwrócić się ku komuś, czemuś»
zgłoś uwagę

Autentyczne przykłady użycia w Korpusie

…opieka nad trzodą, pokazał, gdzie jest najlepsze pastwisko świńskie, i pognał do swoich owiec. Kalias pozostał sam. Zauważył, że chory zapadł…

 

…stary! Gnaj! Leć do ogrodu. W dół.
Jazda!
I pies
pognał. Od razu skokiem w bok, na oślep. Wrócił,
rąbnął Adama…

 

…Świnia
wyrwała mu się i z wbitą w kark siekierą
pognała z rozpaczliwym kwikiem
na podwórze. A wtedy pieśń wzniosła się…

 

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego