orzec
Słownik języka polskiego PWN*
orzec — orzekać
1. «wypowiedzieć opinię, zdanie o czymś»
2. «wydać decyzję lub wyrok na podstawie obowiązujących przepisów prawnych»
orzeczenie
1. «część zdania informująca o czynności wykonywanej przez podmiot, stanie, w którym się znajduje, lub o procesie, któremu podlega»
2. «rozstrzygnięcie konkretnej sprawy przez sąd lub inne organy, wydane w postaci wyroku lub postanowienia»
3. «opinia w jakiejś sprawie, rozstrzygnięcie lub decyzja»
orzeczenie czasownikowe jęz. «orzeczenie w osobowej formie czasownika»
orzeczenie imienne jęz. «orzeczenie składające się z czasownika posiłkowego i wyrazu mającego samodzielne znaczenie»
orzeczenie proste jęz. «orzeczenie wyrażone za pomocą jednowyrazowych form osobowych czasowników łączących się bezpośrednio z podmiotem»
orzeczenie złożone jęz. «orzeczenie wyrażane za pomocą kilku członów wyrazowych»
zaskarżyć wyrok, orzeczenie sądu «odwołać się od wyroku lub orzeczenia sądu do sądu wyższej instancji»
Zagraj z nami!
