Interpunkcja polska nie przewiduje stawiania przecinka po inicjalnym składniku zdania pełniącym funkcję metatekstową, np. podsumowującym, hierarchizującym lub oceniającym. Istnieją rzadkie wyjątki, np. „Naturalnie, ludzie mogą się mylić” albo „Nawiasem mówiąc, książka okazała się bestsellerem”, istnieją sytuacje, w których mamy wybór, np. „Po pierwsze nie było armat” albo „Po pierwsze, nie było armat”. W przykładach wymienionych w pytaniu przecinka po członach inicjalnych (w związku z powyższym i ponadto) być nie powinno.

Współcześnie zauważa się wzrost zainteresowania kulturą własnego regionu, w tym regionalną odmianą języka, także lokalnymi gwarami – miło zaznaczyć, że jest to szczególnie widoczne w Wielkopolsce. Po części jest to postrzegane jako sposób identyfikowania się z regionem, z „małą ojczyzną”. Ponadto w miejscach „półpublicznych” zaczyna dominować odmiana środowiskowa, zauważalna jest też próba podkreślenia swej przynależności właśnie do danego środowiska (w znaczeniu regionalnym).
Należy odróżnić świadome używanie elementów „gwarowych” od braku owej świadomości. Świadome wprowadzanie do swojej wypowiedzi elementów regionalnych świadczyć może raczej o wrażliwości stylistycznej (i emocjonalnej) mówiącego.
Ponadto specyfiką gwar wielkopolskich (i polszczyny potocznej tego regionu) jest używanie „zgrubień". Jako że pochodzę spoza Wielkopolski, sam na początku odbierałem wyrazy typu giyra jako wartościujące ujemnie (dla wielu Polaków jest to ujemnie nacechowany synonim wyrazu noga). W Wielkopolsce giyra takiego zabarwienia on nie ma. Podobnie odmiennie będą oceniane wielkopolskie pierdoły, wiara, wiaruchna itp.
A tak w ogóle jestem przeciwny utożsamianiu mówienia gwarą z brakiem kultury. Gwary są takim samym kulturalnym dziedzictwem narodowym jak każda inna pozostałość przeszłości narodowej. Coraz częściej (w różnych środowiskach naukowych) osoby mówiące gwarą uznawane są za bilingwalne.
Uwaga na marginesie: jeszcze nie słyszałem nikogo – zwłaszcza na Uniwersytecie – MÓWIĄCEGO gwarą poznańską (miejską); elementy regionalne pojawiają się zaś często.
Pozdrawiam „mieszkańca Poznania”; na ewentualną dalszą dyskusję zapraszam do Zakładu Dialektologii Polskiej UAM; kontakt: zdialpol@amu.edu.pl

Polski obyczaj niestety nie ustalił ściśle godziny, od której należy stosować formy powitań Dobry wieczór i pożegnań Dobranoc. W innych kulturach odpowiednie formy powitań i ich replik przyporządkowane są precyzyjnemu podziałowi doby na rano, południe, wieczór itp.
Zdani więc jesteśmy na własną intuicję. Mówiąc ogólnie, można używać wymienionych form wtedy, gdy na dworze jest całkowicie ciemno, w domach zapalone jest światło, na ulicach – latarnie.
Jednak częstotliwość użycia tych form – w porównaniu z coraz bardziej uniwersalnymi Dzień dobry i Do widzenia – zdecydowanie się zmniejsza. Z moich obserwacji wynika, że użytkownicy języka wolą raczej użyć formy Dzień dobry niż każdorazowo rozstrzygać, czy na Dobry wieczór jest już odpowiednia pora, czy jeszcze nie.
Zauważam ponadto, że forma Dobry wieczór częściej ma zastosowanie w relacjach prywatnych niż w takich, w jakie wchodzimy z nieznajomą ekspedientką w markecie. A forma Dobranoc używana jest wtedy, gdy pora (ale i sytuacja) jest taka, że mamy podstawy sądzić, iż odbiorca rzeczywiście wkrótce pójdzie spać. Dlatego w użyciu formy Dobranoc w sklepie, kilka godzin przed jego zamknięciem, można doszukiwać się drwiny mówiącego.
Jak więc postępować, by nie narazić się na miano osoby niestarannie wychowanej? W miejscach oświetlonych, w kontakcie z osobami nieznajomymi – używać form Dzień dobry i Do widzenia. Formy Dobry wieczór i Dobranoc zarezerwować do kontaktów prywatnych. Ponadto formę Dobranoc stosować w sytuacjach, gdy życzenie komuś dobrej nocy (pierwotnie była to forma życzeń) ma sens.