rym
Słownik języka polskiego PWN*
rym I «zgodność brzmienia końcowych części wyrazów, występująca najczęściej na końcu poszczególnych wersów utworu poetyckiego»
rym II, ryms pot. «wykrzyknik naśladujący odgłos nagłego, nieoczekiwanego uderzenia, upadku, strzału»
rym dokładny, pełny «rym polegający na całkowitej identyczności brzmienia końcowych części wyrazów»
rym gramatyczny «rym powstający na skutek identyczności gramatycznej zakończeń wyrazów»
rym krzyżowy, przeplatany «rym wiążący co drugi wers tekstu»
rym męski «rym polegający na zgodności brzmienia samogłosek ostatniej sylaby»
rym niedokładny «rym polegający na przybliżonym podobieństwie brzmienia końcowych części wyrazów»
rym okalający «rym wiążący początkowy i końcowy wers pewnego układu rymowego»
rym parzysty «rym wiążący sąsiadujące ze sobą wersy»
rym wewnętrzny «rym umiejscowiony wewnątrz sąsiadujących z sobą wersów»
rym żeński «rym polegający na zgodności brzmienia samogłosek przedostatniej i ostatniej sylaby»
rymy «wiersze rymowane, poezja»
