buntownik
Wielki słownik ortograficzny PWN*
bun•tow•nik -ikiem; -icy, -ików
Słownik języka polskiego PWN*
bunt
• buntownik • buntowniczka • buntować się
1. «sprzeciw, protest, opór»
2. «wystąpienie grupy ludzi przeciwko jakiejś władzy»
• buntownik • buntowniczka • buntować się