komornica
Wielki słownik ortograficzny PWN*
komor•nica -icę; -ic
Słownik języka polskiego PWN*
komornik
• komorniczy • komornica
1. «urzędnik państwowy ściągający należność od dłużników na podstawie orzeczeń i pod kontrolą sądu»
2. «w Polsce średniowiecznej: wysoki urzędnik dworski»
3. «w XII–XIV w.: doręczyciel pozwów sądowych, a w sądach podkomorskich: urzędnik rozpoznający sprawy o rozgraniczenie dóbr szlachty»
4. «chłop bezrolny mieszkający w cudzej chacie»
• komorniczy • komornica
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
