kornet
Wielki słownik ortograficzny PWN*
kor•net -etu, -ecie; -etów
Słownik języka polskiego PWN*
kornet I
• kornecik
1. «nakrycie głowy zakonnicy w postaci białego, sztywnego czepca»
2. daw. «ozdobny czepiec kobiecy»
• kornecik
kornet II
• kornetowy • kornecista • kornecistka
1. «instrument dęty blaszany podobny do trąbki»
2. zob. III cynk
• kornetowy • kornecista • kornecistka
kornet III
1. «w Rosji carskiej: najniższy stopień oficerski w kawalerii; też: oficer mający ten stopień»
2. «w XVII w.: jednostka lekkiej jazdy»
3. «we Francji w XVI w.: kwadratowy sztandar oddziału lekkiej jazdy»
Korpus Języka Polskiego PWN
Encyklopedia PWN
Zagraj z nami!
