pokuć

Wielki słownik ortograficzny PWN*

pokuć -kuję, -kują
Pokucie -cia; przym.: pokucki
pokuta -ucie, -utę

Słownik języka polskiego PWN*

pokuć «przybić podkowy pod kopyta kilku lub wielu koniom»
pokuta
1. «w wielu religiach: kara za grzechy, połączona z żalem i skruchą»
2. «w Kościele katolickim: jeden z siedmiu sakramentów, w którym grzesznik wyznaje grzechy, a kapłan odpuszcza je i wyznacza za nie karę»
3. «kara za jakieś przewinienia, wykroczenia; też: odbywanie tej kary»

• pokutny

Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego*

pokuć
pokucie
pokuta

Słowniki PWN - zobacz ofertę >>

Porady językowe

Kliknij, aby zobaczyć „pokuć” w Poradni Językowej PWN

Korpus Języka Polskiego PWN

Kliknij, aby zobaczyć „pokuć” w Korpusie Języka Polskiego PWN

Encyklopedia PWN

Kliknij, aby zobaczyć „pokuć” w Encyklopedii PWN

Synonimy

Zagraj z nami!

Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego