Z moich obserwacji wynika, że postscripta obecnie zanikają. Wiąże się to zapewne z zanikaniem tradycyjnej (papierowej) formy korespondencji, w której dopiski te umieszczane były po podpisie autora.
Zamieszczenie PS w e-mailu służbowym nie jest niestosowne, tylko nieco anachroniczne. Sugerowałabym raczej po zasadniczej części maila (ale przed formułą pożegnalną i podpisem), po odpowiednim odstępie – na przykład podwójnym enterze – dopisanie fragmentu rozpoczynającego się od słów: Pragnę dodać..., Pozwolę sobie ponadto poinformować..., A poza tym... itp.

Jeśli bardzo chcieć utworzyć formę liczby mnogiej, to należałoby jej nadać postać vademeca. Tak bowiem tworzona jest w polszczyźnie liczba mnoga rzeczowników łacińskiego pochodzenia o zakończeniu -um, por. plenum – plena.
W słownikach jednak, także tych, które ukazały się pod moją redakcją, można znaleźć informację, że vademecum (także w spolszczonej pisowni wademekum) jest nieodmienne. Za takim stanowiskiem może przemawiać etymologia tego słowa, z łacińskiego vade mecum, co znaczy 'chodź za mną'. Jak widać, to, co w wyrazie vademecum wygląda na końcówkę mianownika lp rzeczowników rodzaju nijakiego, w rzeczywistości pochodzi od przyimka cum.
Gdyby językoznawcy chcieli być konsekwentni, powinni za nieodmienne uważać także słowo postscriptum, pochodzące od imiesłowu postscriptus, a więc z końcówką genetycznie przymiotnikową, a nie rzeczownikową. Tak rzeczywiście je traktowano dawniej, ale w nowszych słownikach jest już odmieniane: postscripta, postscriptów itd. Myślę więc, że i vademeca powinny być usankcjonowane, tym bardziej że bez trudu można je znaleźć w tekstach. Zastanawianie się nad tym, jaką konstrukcją zastąpić np. spis vademeców, jest niepotrzebną stratą czasu.
Na początek vademecum można by uznać za odmienne w tzw. normie użytkowej.

Łaciński przyimek post jest odpowiednikiem naszych po, za, poza, a rzeczownik scriptum znaczy 1) ‘to, co napisane’, 2) ‘linia’.
Warunkiem powstania rzeczownika postscriptum o znaczeniu ‘dopisek do tekstu, zwłaszcza listu, umieszczany już po podpisie autora’ jest wyrażenie post scriptum. Oznacza to, że wyrazy te mogą funkcjonować w zapisie rozłącznym, a nawet w polskim tekście możemy napisać „Chciałem o tym wspomnieć post scriptum”, tzn. ‘po tekście’ lub „Chciałem o tym wspomnieć w postscriptum”, a więc ‘w specjalnie wyróżnionym dopisku na końcu tekstu (zwłaszcza listu)’.
Poza tym chodzi o nazwę firmy, a te często tworzy się na podstawie specyficznych zasad.
Wniosek: w nazwie firmy taki zapis powinien być akceptowany.