[12] 4.3. Pisownia ę w wybranych formach koniugacyjnych

4.3. [12] Pisownia ę w wybranych formach koniugacyjnych
a) Końcówkę -ę w pierwszej osobie liczby pojedynczej czasu teraźniejszego i przyszłego prostego piszemy wówczas, gdy druga osoba ma końcówkę -esz, -isz lub -ysz (temat czasownika w trzeciej osobie liczby mnogiej nie zmienia się), np.
maluję, malujesz, malują;
zaplanuję, zaplanujesz, zaplanują;
mówię, mówisz, mówią;
przerobię, przerobisz, przerobią;
krążę, krążysz, krążą;
zniszczę, zniszczysz, zniszczą.
b) Litera ę przed l, ł w formach czasownika
W formach czasu przeszłego samogłoska ę występująca przed literami oznaczającymi spółgłoski l, ł traci rezonans nosowy i – zgodnie z ogólnopolską normą – wymawiamy ją jak samogłoskę ustną e. Wymowa ta nie ma jednak wpływu na pisownię, toteż piszemy zawsze ę, np.
wzięła, wzięli, wzięły;
mięła, mięli, mięły;
płynęła, płynęli, płynęły;
spięła, spięli, spięły.
UWAGA: W pierwszej osobie liczby pojedynczej czasu teraźniejszego i przyszłego prostego czasowników wiedzieć, powiedzieć, śmieć, jeść, umieć, rozumieć i utworzonych od nich czasowników przedrostkowych piszemy -em i wymawiamy [em]: wiem, powiem, śmiem, jem, umiem, rozumiem.
 
 
zgłoś uwagę
Przeglądaj słowniki
Przeglądaj Słownik języka polskiego
Przeglądaj Wielki słownik ortograficzny
Przeglądaj Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego