Wielki słownik ortograficzny

bebop -pu, -pie

Słownik języka polskiego

bebop [wym. bibop] «styl jazzowy lat czterdziestych XX w.; też: muzyka w tym stylu»
• bebopowy

Ciekawostki

Bebop – słowo o genezie dźwiękonaśladowczej, imitujące rytm tej odmiany muzyki. Złożone jest z nieznaczących sylab, jakimi wokaliści jazzowi posługują się, gdy chcą naśladować głosy instrumentów.

Więcej ciekawostek

Korpus języka polskiego

Autentyczne przykłady użycia w piśmie i mowie zgromadzone w Korpusie

... afrokubańskie rytmy zaczął wykorzystywać słynny jazzowy trębacz i bandleader, współtwórca bebopu - Dizzy Gillespie. Gillespie to kwintesencja witalności i radości. Jego big...

Więcej w Korpusie

Encyklopedia

bebop

[bi: pop; ang.],

rebop, bop,

pierwszy styl nowoczesnego jazzu, jaki wykształcił się w 1. połowie lat 40. w paru lokalach i klubach Nowego Jorku, zwłaszcza w Minton’s Playhouse w Harlemie, gdzie spotykali się główni twórcy nowego stylu: D. Gillespie, Ch. Christian, T. Monk, a nieco później Ch. Parker.

Więcej w Encyklopedii