jej portret duchowy. I to niezależnie od gatunku sztuki, bo także w malarstwie i rzeźbie nigdy nie przestał obowiązywać (złośliwi powiadają: straszyć) duch tradycji młodopolskiej, ten od Mehoffera, Weissa i Dunikowskiego. Wspominam o tym, bo książka Ziembickiej, jak łatwo się zorientować, opowiada tyle o poszczególnych malarzach i rytownikach, co o Akademii właśnie. O jej przeszłości, kiedy studiowali tu rozmówcy autorki, i teraźniejszości, kiedy zostali jej pedagogami. Od najstarszych po najmłodszych.<br>Prawie nikt - no, powiedzmy wprost - nikt nie mówi w tej książce, że jakaś historia się skończyła i że obecny świat wymaga innych narzędzi poznania, innego nastawienia i ustawienia. Nie do pomyślenia