tego, że tzw. teoria przestrzeni pozakadrowej nie została wymyślona przez Królikiewicza, lecz rodziła się przez lata, wraz z rozwojem kina i w najlepszych jego utworach była twórczo i sugestywnie wykorzystywana. Czy ktoś może zarzucić Orsonowi Wellesowi, że ogranicza swą akcję do ciasnych ram kadru filmowego? Czy można podobny zarzut postawić Antonioniemu, Bergmanowi, Wajdzie czy Coppoli? I dziesiątkom innych reżyserów? <br>Królikiewicz swój problem z przestrzenią filmową znów rozwiązuje tautologicznie. Zbyt jednoznacznie. Zbyt wprost. Długie panoramy wokół osi kamery, przechodzenie aktora za kamerą, montowanie podobnych ujęć w sprzecznych ze sobą kierunkach - wszystko to miało dać widzowi poszerzenie jego pola percepcji. Dawało jedynie objawy