dziękuję, posłucham pani rady, jeszcze raz za wszystko dziękuję - rzekł bezmyślnie, teraz gładził Różę po policzku. Odwrócił się do baby i przełykając kluskowatą ślinę, poprosił: - Mam do pani serdeczną prośbę, niech pani o tym zdarzeniu ludziom nie rozpowiada, żona jest rozbita, sama pani rozumie, wojna i tak dalej, załamała się.<br>Baba, czym ujęła Jassmonta, spuściła oczy, spokorniała. Popędliwość już odeszła. Widocznie słowa Jassmonta trafiły jej do serca, poruszyły czułą strunę: - Panie pisarzu, bo to ja sama nie wiem, jak jest. Nie będę gadać i dzieciakom zakażę. Ale dużo narodu widziało panią pisarzową. Wszystkich gęb nie zamknę, no, pójdę sobie. Niech Pan