XII w. niemieckie, głównie saskie grupy rządzące w podobny sposób wchłonęły plemiona połabskiej Słowiańszczyzny. W sztafecie ekspansji, która przenosiła na wschód dziedzictwo rzymskiej kultury i karolińskie wzory ustrojowe, Germania germańska odegrała w stosunku do Łużyczan, a później Luciców i Obodrzyców rolę, jaką wcześniej Germania rzymska odegrała w stosunku do Alemanów, Bawarów czy Sasów. Otton I, a zwłaszcza Henryk Lew różnili się wprawdzie od Karola Wielkiego, ale historycznych następstw ich podbojów nie ma powodu różnicować według etnicznego klucza. W tym wypadku wytyczona przez Schlesingera linia podziału więcej zaciemnia niż wyjaśnia. Jego Germania germańska i Germania słowiańska razem wzięte pokrywały się przecież z