zachowuje się uprzejmiej niż jej ciotka i wuj, nie wiem, co począć w wytworzonej sytuacji. Jak się zachować towarzysko. Prawdę mówiąc, nie rozmawiamy z sobą. Nareszcie kończy załatwiać, co załatwiała. Oddycham z ulgą. Teraz sobie pójdzie. Ale ona się odwraca. Spoglądam wtedy na zegarek i chcąc coś jednak powiedzieć, oznajmiam: &lt;page nr=153&gt; - Boję się, że się spóźnię na obiad. Ona:<br>- Nie. Nie spóźnimy się.<br>Urzędnik wyjaśnia mi, że jest teraz ciężko z rezerwowaniem miejsc sypialnych na Wiedeń i Warszawę, a ja kątem oka obserwuję, co robi Kozicka. Czeka na mnie. Najpierw ogląda olbrzymie afisze wzywające do zwiedzania różnych krajów czy miejscowości turystycznych. Marszczy