grała przez parę sezonów u boku Talmy w Théâtre Français w repertuarze klasycznym, a wreszcie po różnych życiowych perypetiach, związana trwalej z przedsiębiorcą teatralnym Harelem, od grudnia 1831 roku występowała w Porte-Saint-Martin. Przez kolejne dziewięć lat była pierwszą gwiazdą w repertuarze romantycznym. Wiktor Hugo pisał po premierze Lukrecji Borgii, w której grała tytułową rolę: <q>„Panna Georges przechodzi z łatwością i bez wysiłku od patosu czułości do patosu grozy. Zmusza do aplauzu i zmusza do płaczu"</>. Po olśniewającej karierze straszną miała starość - znalazła się w nędzy i mimo potwornej otyłości, uniemożliwiającej swobodne poruszanie się na scenie, pojawiała się, rzadko