dziwnie wesołych, aż ta nagła radość, zaczepne pokrzykiwania, śmiech jak gruchanie gołębi i brzęk muzyki zaniepokoiły Margit.<br>Wodziła oczami po gęstwie głów, których przybywało na ganeczkach. Kobiety pokazywały ją palcami, wydając ptasie okrzyki zdziwienia.<br>Uniosła ku nim rękę, zatrzepotała dłonią na powitanie, odpowiedział jej gwar rozbawionych głosów.<br>- To szkoła?<br>- Nie. Burdel.<br>Wodziła wzrokiem wzdłuż uliczki, patefony grały, chrypiały głośniki radiowe. Takie same dziewczęta z klejnotami we włosach wychylały się z niezliczonych okien.<br>- Jak to możliwe? Te wszystkie domy? - nie mogła pojąć - cała ulica? Tu chyba są setki.<br>- Tysiące - poprawił. - Lekkiego życia to one nie mają. Co sobota przychodzi ojciec ze wsi