końcu zielonej ściany, tuż koło narożnika. <br>Rośnie tu młoda lipa. Chłopcy i Pestka przeciskają się do sadu między jej pniem <br>a gałązkami żywopłotu.<br> Ula zostaje na zewnątrz. Stoi chwilę, potem siada w bruździe, obejmuje rękami <br>kolana. Płacze gorącymi, gorzkimi łzami, szlochając i z trudem łapiąc oddech. <br>Dlaczego ich nie zatrzymała? Dlaczego?... Powinna im zabronić, powinna była <br>krzyczeć... nie dać im!<br>Sąd<br> Skręciwszy w stronę domu, Pestka zobaczyła, że matka stoi przed gankiem i patrzy <br>niespokojnie na drogę. -<br>Idę! Idę! - krzyknęła głośno i machnęła powitalnie ręką. Pani Ubyszowa drgnęła <br>lekko i choć dzieliło je już tylko kilkanaście kroków, wbrew zwyczajowi nie <br>poczekała na córkę