Dumas, podobnie jak inni naśladowcy słynnych dzieł, stale próbuje pójść o krok dalej, przewyższyć mistrza. W malarstwie ówczesnym charakterystycznym przykładem takiej maniery są obrazy Gustawa Carusa, który, przejmując pewne motywy z dzieł Caspara Davida Friedricha, stale je "ulepszał": krzyż bardziej był przekrzywiony, korzenie czy konary drzew poskręcane nadmiernie. Tak i Dumas: szalona Marta była na dodatek mniszką, a taniec wedle Roberta Diabła miał mieć za tło ognisty zegar z utworzonymi z płomieni wskazówkami, którego waga przesuwa się między świetlistymi słowami "Zawsze" i "Nigdy". Brutalność kolorystycznych i świetlnych kontrastów unicestwiała czar emanujący z pierwowzoru.<br>Bunt bohatera dramatów Aleksandra Dumasa miał cechy romantycznej