miał ją drogo kosztować. Inżynier znowu bowiem nie był w stanie zapanować nad swoim uczuciami. Kiedy znaleźli się sami w biurze, chwycił ją w ramiona. Zaczęła się szamotanina. <br>- Ja już nie mogę... ja nie śpię po nocach... Jestem taki nieszczęśliwy - dyszał głosem pełnym namiętności inżynier. <br>- Proszę mnie natychmiast puścić! - chrypiała Ewelina. <br>Wreszcie udało jej się oswobodzić. Poprawiła rozczochrane włosy, obciągnęła drelichową bluzę i rzekła sucho:<br>- Panie inżynierze, nie widzę innego wyjścia. Musimy się rozstać. <br>- Świetnie - odrzekł. - Od dzisiaj? Pakuję manatki i już mnie nie ma. <br>- No... najpierw muszę kogoś znaleźć... <br>- Tak, tak, oczywiście - zasyczał pan Jarek. - Murzyn jeszcze nie zrobił wszystkiego