się bezcelowe. Nie wierzył w cuda ani w duchy, ale w tym wypadku skłonny był pomyśleć, że siły nadprzyrodzone pomogły zniknąć tajemniczemu młodzieńcowi.<br>Jeszcze raz rozejrzał się po pokoju, jeszcze raz wyjrzał przez okno. Okno było wprawdzie otwarte, ale trudno uwierzyć, by ten człowiek zdążył przez nie wyskoczyć. Młody Sherlock Holmes stanął bezradnie na środku pokoju. Pomyślał, że życie detektywa pełne jest niespodzianek. Doszedłszy do tego wniosku, zszedł na dół, zostawiając drzwi otwarte. W korytarzyku natknął się na Trociową. Stała z tym samym nie wytartym garnkiem i z tym samym wyrazem bezgranicznej bezmyślności na twarzy. Kiedy ją mijał, zapytała:<br> - Czegoś tam