szpicach kolan wsparł palce chłopięce:<br>Wzniósł nasze twarze. W dziecięcej udręce<br>Spogląda na nie.<br><br>Czy zrozumiemy? Czy ten bramy pomnik<br>Wniesiemy w siebie jak odmę, jak klimat<br>Widziany wonią, wąchany oczyma:<br>Nie jak potomni.<br><br>Aromat cytryn. Gierymski go brał<br>W roślinne palce plebejskiego dziecka -<br>I ręka dziecka jak kolebki niecka<br>Huśtała szał:<br><br>Ani miniony, ani przepłacony,<br>Ni w dzwonka śledzi, ni też strojny w dzwony;<br>Lecz tam przytomny, kiedy kto szalony<br>Rozgarnia śmierci pluszowe zasłony.<br><br>VII<br>Zacna Taszyńska zmarła w progu zimy.<br>To rak kobiecy wygnał ją przed bramę.<br>Wokół nie było ni księdza, ni Żyda.<br>Śnieg leżał na dachach.<br>Skwierczał