weszli do pokoju. <br><br>I znowu było przyjemnie, że ojciec jest o tej porze <br>w domu i jego zawsze dalekie i zamyślone oczy patrzą <br>teraz na mnie, tylko na mnie, z niepokojem i troską. <br><br><br>Ale wuj Antoś już odsuwał wszystkich. <br><br> - Miejsce dla mnie! - wołał <br>po swojemu głośno i wesoło. - Muszę zatelefonować! <br><br><br>I już przykładał mi słuchawkę do pleców, <br>gniótł, pukał, zaglądał do oczu i do gardła. <br><br><br>- Cha! Cha! - śmiał się. - Nic strasznego, <br>moja panno! Tylko że będziesz wkrótce wyglądała <br>jak pomidorowa zupka - odra! <br><br>- Mój Boże! - powiedział ojciec. - Trzeba <br>będzie bardzo uważać! U tego dziecka nic nie przechodzi <br>bez komplikacji. <br><br>Frulein Anna stała