ich prędkości (rys. 4.9).<br>Wróćmy do problemu oddziaływań jądrowych. Opierając się na głębokim przekonaniu o słuszności fundamentalnych zasad symetrii czasoprzestrzeni, możemy ich użyć do odgadnięcia postaci oddziaływania między nukleonami. Musimy mianowicie dopuścić tylko takie zależności od odległości, pędów, momentów pędu i spinów cząstek, które są zgodne z podstawowymi symetriami. Innymi słowy oddziaływanie musi pozostać niezmiennicze względem przesunięć w przestrzeni i czasie, względem obrotów, odbić przestrzennych i odwrócenia czasu.<br>To właśnie wymaganie zgodności formy oddziaływania z zasadami symetrii ustala postać niecentralnej części oddziaływania zależnej od wzajemnej orientacji odległości nukleonów i ich spinów. Ta część otrzymała nazwę siły tensorowej ze względu na pewne