z roli, jakiej podjęła się Polska po unii z Litwą, a zwłaszcza po Grunwaldzie. W krwawej walce przejęliśmy wówczas od Zachodu misję zapanowania fizycznego i kulturowego nad Europą Wschodnią. Nasze granice stawały się granicami kultury śródziemnomorskiej, a zarazem jej przyczółkami na Wschodzie. Wielkim - nie tylko wodzem - był wówczas na pewno Jagiełło. Wypierała odtąd tę naszą misję rosnąca w potęgę Moskwa i zwaśniona z nią Turcja. Dawaliśmy sobie jakoś radę z tą podwójną agresją. Ale gdyby nie pomoc króla Jana III pod Wiedniem, nie wiadomo, jak potoczyłyby się<br> dalej losy całej Europy, a nie tylko wschodniej i środkowej. Gdy zaś po pierwszej