wieku jęli jezuici pisać własne poetyki, które po części były wyrazem praktyki teatralnej humanizmu i jej adaptacji do zadań wychowawczych szkolnictwa jezuickiego, po części zaś otwierały nowe stulecie. Najbardziej głośna poetyka jezuicka to Poeticarum institutionum libri tres Jakuba Pontana, wydana w 1594 r.<br>Przed tymi datami w szkolnym teatrze Towarzystwa Jezusowego skutkiem braku wyraźnych norm istniał pewien spory margines swobody. Doraźne interwencje generałów zakonu, tudzież prowincjałów orientują nas pośrednio o charakterze zdarzających się przekroczeń. Przypominała zwierzchność, że sens granych sztuk powinien być wyraźnie umoralniający i budujący w wierze, ale przestrzegała przed obrażaniem innowierców. Domagano się wyeliminowania mitologii starożytnej; ten zakaz się