proste: gra się w stronę prawą, lewą, albo za kamerę, ważna jest tylko połowa twarzy lub ręka, albo jeden moment w całym ujęciu. Chłopiec zorientował się w tym błyskawicznie. I umiał świetnie imitować intonacje. Wystarczyło, żeby raz usłyszał. Demonstrowałam mu, jak można powiedzieć jakieś zdanie, a on powtarzał prawdziwie, lepiej. Kiedyś na jakąś uwagę Sławka odpowiedział, że wie sam jak to zagrać i zagrał wspaniale. Inna sprawa, że opadły go zaraz pokusy gwiazdorstwa. Posłał raz dyżurną taksówkę po frytki.<br>Chciałabym jeszcze kiedyś wybrać się ze Sławkiem Piwowarskim w filmową podróż w podobne rejony. Mam takie ciche marzenie: zagrać w komedii o