niekorzystną.<br>Zabieraliśmy się do pracy w momencie, kiedy wszystko się waliło. Wytwórnia w stanie rozpadu, specjaliści: stolarze, malarze, krawcy - odeszli, szansa kupienia potrzebnych tkanin czy przedmiotów - żadna. Zebrała się grupa ostatnich Mohikanów, pamiętających dawne czasy, którzy z jakichś własnych, tajemnych powodów chcieli, żeby taki serial powstał. Na przykład pani Iza Konarzewska robiła moje kostiumy z miłości do teatru, Alfreda Passendorferowa z miłości do epoki wyszukiwała rekwizyty - wydawało się - nieosiągalne. Inni mieli podobne motywacje.<br>Serial wymaga ogromnej wytrzymałości fizycznej i psychicznej, jest to bieg na długi dystans. Groziły mi różne pułapki, których pewnie bym nie uniknęła, gdyby nie chronił mnie reżyser. Łomnicki