znakiem zapytania. Po spojrzeniu na zegarek i obserwacji ściany zaproponowałem drogę na lewym ograniczeniu komina (niezbyt wybitnym filarem), która dawała szansę klasycznego jej przejścia. W rzeczywistości nasze oceny dotyczące trudności formacji minęły się z prawdą. Już pierwszy wyciąg poprowadzony przez Janka Gila udowodnił nam, że droga łatwo się nie podda. Końcówka pierwszego wyciągu (mocne przewieszenie zakończone <orig>okapikiem</>) zmusiła Janka do założenia pośredniego stanowiska. Inicjatywę przejął Zbyszek Zając. Leżąc wygodnie na Hawraniowej Równi, patrzyłem na poczynania Zbyszka. Teren z dołu nie wydawał się aż tak trudny. Jednak czujne i dość długie prowadzenie wskazywało na wielkie trudności. W kluczowym <orig>okapiku</> Zbyszek parokrotnie startował