jego płeć była sekretem. Tutejszy weterynarz, okropny nudziarz, namiętnie trzebił cały wrzosowski koci ród, za flaszkę bimbru, a nawet za dobre słowo. Mówili o nim nałogowiec albo boży człowiek. Oni płci Spinozy nie dociekali. Na pytania, gdzie jest Spinoza, zwykle odpowiadał, że gania wróble na podwórku, bawi się kłębkiem włóczki. Kot ją tak zajmuje, a nie pyta, kiedy wejdą Sowiety. Albo czy mają co jeść. <br>Tym razem go zaskoczyła. Następne pytanie brzmiało: - Janie, masz jeszcze co palić?<br>- Mam. <br>- Mleko dla Spinozy jeszcze mamy?<br>- Mleko też mamy, przecież mamy Konstantego.<br>Usiadła na łóżku, pochyliła się ku niemu. Światło półmroczne, słabe, ale podniecające