mną, ale za swoją rzeczywistością, którą spędziłaś ze mną i którą teraz opuszczasz. Tak to człowiek, kiedykolwiek płacze, najmocniej kimś czy czymś wzruszony, w istocie płacze tylko nad sobą. - Tu przerwałem, zerwałem się gwałtownie z tapczanu, zrobiłem parę kroków wzdłuż pokoju, wreszcie przysiadłem przy toaletce i zacząłem bawić się pilnikiem.<br>Ludka nerwowo skubała chusteczkę wpatrując się w pokrycie tapczanu, wreszcie odezwała się. Mówiła wolno, spokojnie, głosem nie zmąconym gniewem ani rozdrażnieniem:<br>- Dobrze więc. Skoro nie może być inaczej, niech tak będzie. Zresztą nie może być inaczej, nie może, co tu dużo mówić. Bóg mi świadkiem, że ja wiele dałabym za to