cesarzy dotkliwie dały się nam we znaki, również nie nastrajały zbyt przyjaźnie do samej instytucji monarchii. I daremnie jej zwolennicy zwykli byli przypominać, iż niemal każdy przywódca ludu, który występował przeciwko królowi pod hasłem walki z ciemięzcą, kończył na bezwzględnej dyktaturze. Po to przecież ścięto Karola I w Londynie i Ludwika XVI w Paryżu, aby Cromwell i Robespierre mogli stać się daleko gorszymi tyranami. A za prawidłową odpowiedź na pytanie, kto miał większą władzę: Mikołaj II czy Lenin, nawet nasza telewizja, tak mało wymagająca od uczestników teleturniejów, nie przyznałaby im więcej aniżeli pięć punktów.<br>Wróćmy jednak do głównego tematu naszych rozważań