spacerów po lesie nad brzegami Niemna. Razem zbierały zioła, kwiaty, liście, suszyły je, potem wklejały do zielników bądź układały w kolorowe bukiety, wplatając w nie wstążki. Te szlachcianeczki o imionach przez nią zdrobniałych, te wszystkie "Manitki", "Tyteczki", "Cieszki", "Jedynki", "Niteczki", "dobre Kłopotki", "Myszki", "Dziulki", "Przepiórki", stanowiły dla pisarki dużą pociechę. Mężna w cierpieniu serca (eskulap Święcicki, niesłowny kochanek, często powracał we wspomnieniach) starała się mieć pogodne oblicze. Nie może przecież tym wchodzącym dopiero w życie dziewczynom okazywać "zbiedzenia, zbolenia" wskutek zawodu miłosnego. Trzeba być przykładem hartu ducha, spokoju, opanowania.<br><br> Wśród całej gromadki Jadwiga Eysymonttówna wyróżniała się urodą i inteligencją, a przy