świat<br>i tylko dla siebie, a nie musiał go nawet rozumieć, można powiedzieć,<br>bronił się przed rozumieniem, które mu tylko psuło ten świat, toteż<br>przepędzał je od siebie, bo na tyle był rozumny, że wiedział, jak<br>ciasne są granice, które pragnieniu ludzkiemu zakreśla życie.<br> Wyglądałem go już od wczesnego rana. Najpierw w podnieceniu, które<br>tego ostatniego dnia udzieliło się nawet martwym sprzętom, a potem z<br>niepokojem, bo miał przyjść najpóźniej w południe. Wyglądałem go jak<br>kania deszczu, a dusza mszy. Tym bardziej, że wszyscy zdążyli się już<br>rozjechać, jeden przed drugim, aby nie odjeżdżać jako ostatni, a po<br>sobie zostawili pustkę